Met seismisch onderzoek worden kunstmatig geluidsgolven opgewekt in de ondergrond. Deze golven leveren een globaal beeld op van de samenstelling en omvang van de bodemlagen tot maximaal 6 km diepte. De methode is vergelijkbaar met het maken van een echo in het ziekenhuis. Bij seismisch onderzoek op land maakt de operator vanaf de oppervlakte diverse boorgaten op 40 tot 100 meter afstand van elkaar. Elk gat heeft een doorsnede van acht centimeter en is maximaal 40 meter diep. In de gaten wordt een kleine lading springstof geplaatst. De gaten worden vervolgens geheel afgedicht met klei. Bovengronds worden diverse microfoons (geofoons) op het onderzoeksterrein geplaatst. Door het ontsteken van de springstof ontstaan geluidsgolven. Aan het oppervlak is dan een doffe plof te horen en dichtbij de boorgaten kunnen trillingen te voelen zijn. Dit is vergelijkbaar met de trilling van een voorbijrijdende vrachtwagen. De geofoons registreren de geluidsgolven of trillingen. Deze gegevens leveren een grofmazige ‘foto’ op van de samenstelling van de ondergrond.

Bij het onderzoek en het boren van de putten bestaat een heel klein risico op (lichte) aardbevingen in de omgeving. Bij het onderzoek naar aardwarmte wordt gebruik gemaakt van geluidstrillingen in de ondergrond. Ook bij het boren van putten kunnen trillingen ontstaan in de ondergrond.